Koppie onder
Waarom ben ik zo bang?

‘Zweet, spanning, mijn keel zit dicht. Ik kijk stroomafwaarts. Daar moet ik heen. Daar wil ik heen. Tranen biggelen over mijn wang. Paniek, happend naar adem en verkrampt hou ik mijn peddel vast. Ik sla om met mijn boot. Blauwe plekken op mijn been. Ik weet niet hoe snel ik uit mijn boot moet. Mijn haren nog droog. De angst in mijn ogen. Waarom wilde ik dit ook al weer?”

Pure paniek
Dit beschrijft mijn angst, de angst om onder water te zijn. Het is pure paniek. Ik beschrijf het dan ook als iets dat bijna niet uit dit leven moet komen, maar ergens van eerder. Een oerangst. Ik kan ook niets bedenken in dit leven dan deze angst heeft veroorzaakt. Waarom raak ik mijn leven lang in paniek? Zo erg dat ik jankend langs de rivier zit als ik wil gaan kanoën?

Het cadeau dat mijn angst mij heeft gegeven is dat ik er iets mee wilde doen. Want ik wilde dolgraag op mooie rivieren varen, op bijzondere plekken komen. Lekker kamperen aan de rivier, het water op en de dag afsluiten met een goed gesprek bij het kampvuur. Dus rees bij mij meer en meer de vraag, waarom ben ik zo bang? Die vraag riep meerdere vragen op en zo ben ik tot meer inzicht gekomen over mijn angst voor water en mijn andere angsten.

Wanneer ben ik bang?
Een van de vragen die ik mezelf stelde was, wanneer ben ik dan eigenlijk bang? Op, in of onder het water? Op het water gaat het over het algemeen goed. Als het vlak is zeker, dan is er geen angst. Alleen als ik dreig in het water te vallen dan begint het. Dat gebeurde vroeger al als mijn kano iets te schuin ging. Dan greep ik de onderkant van mijn boot in paniek om houvast te zoeken. En je raad het misschien al, dan ga je juist zwemmen.

Daarmee kom ik op mijn grootste angst, ik ben bang in en vooral bang onder water. In het water gaat het ook nog wel als het water vlak is. Dan kan ik gewoon zwemmen, zeker als ik weet waar de grond zit en deze niet vol vieze raar aanvoelende dingen zit. Maar als het dieper onder mij wordt dan voel ik die eindeloze oneindigheid onder mij, die maakt mij angstig. Alsof er monsters zitten. Als ik onverwachts koppie onder ga wordt het nog erger, vreselijk. En dat is dan ook het probleem met mijn sport, kajakken. In wildwater heb ik geen controle met zwemmen en is mijn eerste reactie staan en wegwezen. En dat is juist iets wat je NIET moet doen in wildwater.

Wat voor soort angst is het?
Ik ben dus bang, vooral onder water. Maar dat voor angst is dat dan? We kennen meerdere soorten angst. Angst is in essentie niet slecht en het zal ook nooit helemaal weg zijn. Het hoort bij ons. Normale angst is zelfs best handig, vooral als je huis in brand staat en je dus beter kan vluchten.

Angst voor iets van vroeger of iets in de toekomst kan ons behoorlijk in de weg zitten. Angst voor iets van vroeger is gebaseerd op een eerdere ervaring. Je bent bang dat het weer gaat gebeuren, zoals in mijn geval was ik weer bang om om te slaan met mijn kajak. Angst voor de toekomst speelt zich helemaal in ons hoofd af en ontstaat omdat iets onbekend en onduidelijk is. Je bedenkt scenario’s, zoals misschien nu rondom COVID-19 en wat de gevolgen zullen zijn. Voordat ik in de boot stap op een rivier die ik niet ken dan heb ik ook angst.

Dan is er nog de angst vanuit ons leefsysteem. Onze maatschappij is ingericht vanuit angst zoals als ons beloningssysteem, ons werksysteem en onze verzekeringen. Je mag niet thuis werken, maar moet op kantoor werken omdat je baas je niet vertrouwd, bang is dat je niet goed/genoeg werkt. Mijn angst zit vooral in mijn hoofd en komt voort uit eerdere ervaringen en maakt het spannend als ik iets onbekends moet doen.

Wat zit er achter mijn angst?
Als je meer weet over je angst, dan kijk je nog eens dieper naar die angst. In mijn geval heb ik de vraag gesteld: waarom ben ik zo bang, is dat het water of iets anders? Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Achter veel angsten zitten basis-angsten. Dit zijn bijvoorbeeld faalanst, angst voor kritiek, armoede of verlies van dierbaren. Bij mijn onderwater angst is het duidelijk dat ik bang ben om te verzuipen en dat is de basis-angst ‘doodgaan’. En als je jong bent wil je helemaal niet doodgaan en als je ouder bent ook niet, zeker als je super veel plezier hebt in het leven en je je gelukkig voelt.

Inmiddels kan ik ook anders naar de dood kijken. Want eigenlijk is er helemaal niets ergs aan dood gaan (…denk ik). Voor jezelf in ieder geval niet. In mijn angst voor onderwater, het verzuipen, zal dat iets minder prettig zijn, maar al snel stopt je lichamelijk systeem ermee en ben jij ‘vertrokken’. Doodgaan is alleen maar erg voor je omgeving. Met deze inzichten over mijn angst vond ik een weg om met moed en vertrouwen mijn angsten aan te gaan. Varen, varen en nog eens varen. Dat ben ik gaan doen, ieder moment, ieder jaar en iedere zomer.

Jouw angst ontrafelen?
Wil jij ook meer weten over je eigen angst en de eerste stap zetten om het te ontrafelen? Dan nodig ik je uit om de bijgaande gratis challenge uit te voeren. Wil je eens wat dieper over dit onderwerp sparren maak dan een afspraak met Pauline of ga mee op de SUP FLOW.